OLIVIA

OLIVIA. REZOLUTNA ŚWINKA, KTÓRA POMOGŁA JUDYTCE ZAAKCEPTOWAĆ APARATY SŁUCHOWE.

Olivia i Olivia i orkiestra to jedyne tytuły z całej serii książek o śwince Olivii, które zostały wydane w Polsce. W naszej biblioteczce znalazła się tylko pierwsza z nich. Drugiej nadal poszukuję. Autorem i ilustratorem jest Ian Falconer Woodward, amerykański rysownik, twórca książek dla dzieci oraz scenograf i kostiumograf teatralny, autor 30 okładek  The New Yorkera, który studiował historię sztuki na Uniwersytecie w Nowym Jorku i malarstwo na Parsons School of Design i Otis Art Institute Falconer stworzył postać młodej świnki pod wpływem narodzin pierwszej siostrzenicy i pragnienia ofiarowania jej oryginalnego prezentu.

Olivia jest młodą, rezolutną, z wysokim poczuciem własnej wartości, licznymi talentami i artystycznymi aspiracjami, świnką. Mieszka z rodzicami, bratem, psem Perrym i kotem Edwinem. Uwielbia kolor czerwony i jak każda kobieta starannie przygotowuje się do każdego wyjścia, przymierzając wszystkie rzeczy z szafy, oczywiście w kolorze czerwonym. Lubi odwiedzać muzeum, w którym najdłużej kontempluje swój ulubiony obraz, przedstawiający baletnice (fragment obrazu Próba baletu na scenie Edgara Degas). Natomiast stojąc przed obrazem abstrakcyjnym (fragment obrazu nr 30 Rytm jesieni Jacksona Pollocka) stwierdza, że go nie rozumie i coś takiego mogłaby namalować sama. Co zresztą czyni na ścianie rodzinnego domu. Przed pójściem spać negocjuje z mamą liczbę książek do przeczytania. Jedną z nich jest książka o Callas, w którą wciela się Olivia we własnym śnie. 

Książka przepięknie wydana, twarda oprawa, kredowy papier. Niewiele tekstu i przepiękne ilustracje, graficzne, ołówkowe biało-czarne plus odcienie szarości i kontrastujący kolor czerwony. 

Olivia jest dla mnie szczególną książką, czytaną Judytce w trudnym okresie, gdy okazało się, że chemioterapia uszkodziła jej słuch i istnieje konieczność protezowania aparatami słuchowymi. Judytka nie mogła ich zaakceptować, a że Olivia stała się jej idolką, wpadłam na pomysł posłużenia się nią do przekonania Judytki do noszenia aparacików. Na jednym z rysunków Olivia ma w uszach czerwone guziczki (może kolczyki, może słuchawki). Przekonałam Judytkę, że są to Olivii aparaciki słuchowe. I to podziałało. Umówiłyśmy się tylko, że kolejne Judytki aparaciki będą czerwone. Jak bardzo Judytka pokochała Olivię świadczy jeszcze jeden epizod. Będąc w Ikei Judytka zatrzymała się przed dużą grafiką, która przedstawiała biało-czarne mapy. Dla niej były to jednak abstrakcyjne plamy. Komentarz Judytki dla mnie bezcenny: "Phi, co to jest. Nic z tej sztuki nie rozumiem. Sama mogę takie coś namalować". Zresztą wyznacznikiem stopnia akceptacji Judytki dla danej pozycji z biblioteczki jest liczba cytatów (słownych i odgrywanych), a w dalszej kolejności liczba czytań. Olivia cytowana była często. Naprawdę polecam.

Olivia

Tekst i ilustracje: Ian Falconer

Tłumaczenie: Zuzanna Naczyńska

Wydawnictwo: Egmont

Rok wydania: 2009

KSIĄŻECZKI Z PIOSENKAMI DLA DZIECI

SERIA KARTONOWYCH KSIĄŻECZEK Z NAJBARDZIEJ ZNANYMI PIOSENKAMI DLA DZIECI.

Zachwyciłam się serią, wydaną przez wydawnictwo Muchomor. Teksty klasycznych piosenek dla dzieci w interpretacji świetnych polskich ilustratorów. Stary niedźwiedź wzbogacony ilustracjami Agnieszki Żelewskiej - bawią się misie, a tytułowy "stary" śpi pod kołderką w rzucik z pszczółek. Jeden z misiów ma przytulankę ... też misia. Tańcowały dwa Michały z rysunkami Jana Bajtlika - dosyć abstrakcyjny, komiksowy humor. Jadą, jadą misie - i znowu cudowna Agnieszka Żelewska z pastelowymi, rozbrykanymi, beztroskimi misiami. Miała baba koguta ze świetnie wyrysowanymi zwierzętami i babą przez Joannę Jung. Jedzie pociąg z daleka i świetnie uszyte, kolorowe, magiczne ilustracje Ewy Kozyry Pawlak. Aż ma się ochotę wyjąć poszczególne elementy z książeczki i się nimi pobawić. Gdzieżeś ty bywał czarny baranie i Krakowiaczek jeden - i znowu Agnieszka Żelewska. Krakowiaczek jak z ludowej wycinanki i świetny, barwny, sympatyczny baran. Niewielki, kieszonkowy format serii, twardy karton. Judytka do tej pory sięga po książeczki i wyśpiewuje zawarte w nich piosenki. To jedna z jej ulubionych serii. Moich również - to także piosenki z mojego dzieciństwa, wracam do nich z ogromnym sentymentem. Jedynym minusem jest mała dostępność wszystkich tytułów z serii. Nie udało mi się niestety upolować Ptaszka z Łobzowa i Przybieżeli do Betlejem. Jeśli ktoś ma - warto zachować dla kolejnych dzieci w rodzinie.

Jadą jadą misie

Krakowiaczek jeden

Gdzieżeś ty bywał czarny baranie

Stary niedźwiedź

Ilustracje: Agnieszka Żelewska

Miała baba koguta

Ilustracje: Joanna Jung

Jedzie pociąg z daleka

Ilustracje: Ewa Kozyra-Pawlak

Tańcowały dwa Michały

Ilustracje: Jan Bajtlik

Wydawnictwo: Muchomor

Rok wydania: 2004 - 2014

ROB SCOTTON CZYLI BARANEK BRONEK I KOTEK SPLOTEK

BARANEK BRONEK MA KŁOPOTY Z ZASYPIANIEM, A KOTEK SPLOTEK BOI SIĘ PIERWSZEGO DNIA W SZKOLE.

W Judytki biblioteczce są dwie i to wszystkie, wydane w Polsce książki, mieszkającego w Anglii autora i ilustratora Roba Scottona. I wielka szkoda, że tylko dwie, bo chętnie nabyłabym pozostałe przygody sympatycznych zwierzaków. Świetnie, dowcipnie opowiedziane historie, a jeszcze lepsze ilustracje pełne zaskakujących szczegółów, odkrywanych podczas kolejnych czytań. Historia zaczyna się, gdy czarny kociak Kotek Splotek budzi się rano przerażony wizją pierwszego dnia w szkole. Najchętniej zostałby w cieplutkim łóżku wraz ze swoim przyjacielem myszą Zygmuntem. Właśnie myszą! Zresztą to nie jedyny mysi motyw - kapcie Splotka to również małe puchate myszki. A wracając do przerażenia - jest tak wielkie, że ogonek Splotka skręcił się, a on sam postanowił ukryć się pod kołdrą, mając nadzieję, że Pierwszy Dzień w Szkole go nie zauważy. Splotek wymyśla mnóstwo zabawnych powodów, dla których absolutnie nie może pojawić się w tym dniu w szkole. Niestety przebiegła mama Splotka, skutecznie je odpiera. Dla osłodzenia tego dnia pozwala Splotkowi pojechać do szkoły na rowerze. Czarny kotek w czerwonej czapeczce, z czerwoną listonoszką przewieszoną przez ramię, z ukrytym w pojemniku śniadaniowym Zygmuntem rusza na spotkanie z nieznanym. Po drodze mija sklep z przysmakami (babkami szprotowymi, białymi myszkami w czekoladzie), rynnę z napisem "nie przywiązywać psów", Cafe Kot, by dotrzeć wreszciee do Kociej Szkoły. Pani Kizia-Mizia przedstawia Splotka pozostałym uczniom (jedna z koleżanek ma przytulankę baranka Bronka). Podczas lekcji Splotek dowiaduje się rzeczy, która go zdumiewa "Koty chodzą po drzewach, piją mleko i gonią myszy". Usilne dopytywanie Splotka "dlaczego" przerywa drugie śniadanie. Z pojemnika Splotka wydobywa się Zygmunt, który staje się celem pościgu kolegów naszego bohatera. Dzięki zbiegowi okoliczności Zygmunt przeraża kociaki, pomaga otworzyć magazynek z mlekiem, a Pani Kizia-Mizia zmienia treść lekcji "koty nie gonią myszy". A Splotek nie może się doczekać kolejnego dnia w szkole. Pierwszy dzień w przedszkolu, zerówce, szkole, kolonii przeraża dziecko. Książka Roba Scottona pozwala ten strach oswoić, a książka jest świetnym pretekstem do rozmowy z dzieckiem, czego konkretnie się bo i jak sobie z tym lękiem poradzić. Może również skłonić do zastanowienia się czyj lęk jest większy: rodzica czy dziecka.

Kotek Splotek

Autor i ilustracje: Rob Scotton

Tłumaczenie: Jędrzej Polak

Wydawnictwo: Vesper

Rok wydania: 2010

Baranek Bronek, mieszkaniec łączki Żabie Mokradełko, musiał zmierzyć się z potężnym wyzwaniem - zaśnięciem, gdy wcale, ale to wcale mu się to nie udawało. Wszystkie owieczki po wieczornych rytuałach zasypiały od razu, ale nie Bronek. Chociaż bardzo się starał i może im bardziej się starał, tym sen wydawał się coraz bardziej nieosiągalny. Szukał ciemności, która go w końcu przerażała, ochłody, która była za zimna, innego miejsca do spania, które było albo za ciasne, albo zamieszkałe przez dzikie stwory, albo zatłoczone, Z nudów i braku innych pomysłów Baranek Bronek zaczął liczyć: policzył nogi, i wszystkie gwiazdy na niebie. W końcu licząc baranki, gdy policzył również siebie zasnął tak smacznie, że spał nawet, gdy inne owieczki i baranki rozpoczynały nowy dzień. Książka Scottona nie oferuje recepty na bezsenność, to raczej luźne wariacje na temat przysłowiowego "liczenia baranów". Natomiast warto po nią sięgnąć ze względu na piękne, dowcipne ilustracje w pastelowych tonacjach głownie błękitu.

Baranek Bronek

Autor i ilustracje: Rob Scotton

Tłumaczenie: Jędrzej Polak

Wydawnictwo: Vesper

Rok wydania: 2010

GAŁGANKOWY SKARB I BAJKA O NIEDŹWIEDZIACH, NIEDŹWIEDZIĄTKU I O MAŁYM ZŁOTOWŁOSYM DZIEWCZĄTKU

KRÓTKIE BAJKI WIERSZEM Z ILUSTRACJAMI ZBIGNIEWA LENGRENA.

Gałgankowy skarb znalazł się w naszej biblioteczce zupełnie przypadkowo i od razu zdobył serce Judytki. Kilkukrotne przeczytanie sprawiło, że przewracając kolejne strony, deklamowała tekst z pamięci. Na dodatek każda jej lala po kolei stawała się murzynkiem. Rzecz jest o rozpaczy małej Kasi, której ulubiona lala murzynek, gdzieś się zapodziała. Cała rodzina wraz z Walentym stróżem przeszukuje cały dom i ogród w poszukiwaniu skarbu. Gdy brak jest rezultatu, wszyscy po kolei obdarowują dziecko rożnymi podarkami. Nic nie jest jednak w stanie zastąpić ulubionej zabawki. Na szczęście murzynka, pod krzakiem w ogrodzie, odnajduje piesek. Świetny do głośnego czytania rymowany tekst, który z łatwością wpada do dziecięcej pamięci z prostymi, niemalże komiksowymi ilustracjami. Autorem zarówno tekstu, jak i ilustracji jest Zbigniew Lengren. Nieżyjący już polski grafik, ilustrator, satyryk, autor fraszek, aforyzmów, plakatów i karykatur, twórca bohaterów serii rysunkowej "Przekroju" Profesora Filutka i jego psa Filusia. Zabawną jest historia powstania książeczki, którą opowiedziała córka autora Katarzyna Lengren (na stronie wydawnictwa Babaryba) Motywacją do napisania wierszowanej historyjki było lenistwo autora. Ponieważ jego córka nie umiała jeszcze czytać, uznał, że rymowanego tekstu nauczy się szybko i dzięki temu nie będzie wymagała czytania na okrągło. W ilustracjach sportretował całą swoją rodzinę. A treść książeczki powstała na podstawie historyjki rodzinnej, opowiadanej przez mamę Katarzyny Lengren o zagubionej w ogrodzie lalce, którą znalazł pies. Lalka "murzynek" stała się czarna wskutek opieki kolejnych dzieci, a pies rzeczywiście miał zdolność znajdowania zagubionych przedmiotów.

Na podstawie tej książeczki powstał film krótkometrażowy "Murzynek" (reż. Jadwiga Kędzierzawska, scenariusz i scenografia Zbigniew Lengren), który w 1960 roku dostał nagrodę na festiwalu filmów w Wenecji (Brązowy Lew św. Marka).

Gałgankowy skarb
Autor i ilustracje: Zbigniew Lengren
Wydawnictwo: Katarzyna Lengren; Babaryba
Rok wydania: 2010

BAJKA O NIEDŹWIEDZIACH, NIEDŹWIEDZIĄTKU I O MAŁYM ZŁOTOWŁOSYM DZIEWCZĄTKU czyli rymowana stara bajka o Złotowłosce.

Zachęcona sukcesem Gałgankowego skarbu, postanowiłam wzbogacić naszą biblioteczkę o kolejną książeczkę z ilustracjami Zbigniewa Lengrena. Nasz egzemplarz Bajki o niedźwiedziach, niedźwiedziątku i o małym złotowłosym dziewczątku, nieco sfatygowany upolowałam na allegro. Rosyjską bajkę ludową, Franciszka Arnsztajnowa ubrała w zgrabne rymy. Autorka teksu to zmarła w 1942 roku prawdopodobnie w obozie zagłady w Treblince, polska poetka,dramaturg i tłumaczka, głównie literatury angielskiej. Bajka, chyba większości znana z dzieciństwa, opowiada o przygodzie złotowłosej dziewczynki, która zbierając kwiatki zabłądziła w lesie i trafiła do domku trzech niedźwiadków. Mamy, Taty i Niedźwiedziątka. Wszystko w tym domku było takie akurat i w sam raz dla każdego domownika: łóżeczka, krzesełka, miseczki i łyżeczki. Panował spokój i porządek. Wizyta nieproszonego, głodnego i zmęczonego gościa pod nieobecność gospodarzy skutkuje dewastacją zastanego ładu. Misie po powrocie do domu zszokowane zniszczeniami, zastają sprawcę smacznie śpiącego w łóżeczku Niedźwiadka. Złotowłoska przestraszona ucieka z domku niedźwiadków prosto do mamusi do domu.  Jaki z tego morał - chyba taki, że nie należy korzystać z rzeczy, które do nas nie należą bez pytania. A przede wszystkim oddalać się z domu w nieznane.

Bajka o niedźwiedziach, niedźwiedziątku i o małym złotowłosym dziewczątku
Tekst: Franciszka Arnsztajnowa (według rosyjskiej bajki ludowej)
Ilustracje: Zbigniew Lengren
Wydawnictwo: Wydawnictwo Lubelskie
Rok wydania: 1973

NAJPIĘKNIEJSZE BAŚNIE DLA DZIECI

NAJPIĘKNIEJSZE BAŚNIE DLA DZIECI. Dla dziecka źródło wiedzy o zasadach świata, dla rodzica niewyczerpane źródło wiedzy o własnym dziecku.

To jedno z najpiękniejszych wydań wariacji na temat klasycznych bajek dla dzieci. I zaskakujące wydawcą: Wydawnictwo Olesiejuk, które kojarzyłam głównie z tanimi, sprzedawanymi w marketach "disneyowskimi" książeczkami. W mojej ocenie kiepsko zilustrowanymi i napisanymi. A tu niespodzianka. Piękne rysunki Sophie Lebot i mojej ukochanej Emilii Dziubak. Adaptacje tekstu Juliette Parachini-Deny w tłumaczeniu Moniki Motkowicz. Teksty uwspółcześnione pod względem języka, które miło czyta się na głos. Sześć bajek: Kot w butach, Złotowłosa, Trzy małe świnki, Brzydkie kaczątko, Tomcio Paluszek i Czerwony Kapturek. Bajki, do których się wraca i które są świetnym pretekstem do rozmów z dzieckiem o zasadach, konsekwencjach, o zagrożeniach, czym jest dobro i zło, emocjach i wreszcie lękach. Judytka jest obecnie na etapie oswajania lęku przez utratą rodziców. Nie przerażają jej wilki, czarownice, baby jagi, smoki czy inne baśniowe stwory. Najbardziej przejmująca jest myśl o braku mamy. Każda baśń, w której występuje postać macochy jest momentalnie oswajana przez Judytkę poprzez niewielką zmianę treści. Mama (Kopciuszka, Królewny Śnieżki, Jasia i Małgosi) nie umarła tylko poszła do pracy, wyjechała, pojechała na zakupy, opiekuje się chorym bratem (wersji kilkanaście). Niewielki retusz wątku macochy i bajka jest już oswojona, a wraz z nią lęk. Warto bajki czytać, ale też warto pozwolić dziecku je opowiadać we własnej, przez nie stworzonej wersji. Warto też za pomocą klasycznych baśni tłumaczyć dziecku otaczający je świat, który nie przypomina przecież lukrowanych disneyowskich grafik.

Najpiękniejsze Baśnie Dla Dzieci
Adaptacja tekstu: Juliette Parachini-Deny
Tłumaczenie: Monika Motkowicz
Ilustracje: Sophie Lebot, Emilia Dziubak
Wydawca: Wydawnictwo Olesiejuk
Rok wydania: 2016